Katalog zbiorów biblioteki

W 1966 roku Anna German, nazywana wówczas "Białym Aniołem polskiej piosenki", wyjechała do Włoch, aby zrobić światową karierę. Trasa koncertowa, występy telewizyjne, festiwal w San Remo, (to wtedy narzeczony Dalidy Luigi Tenco z rozpaczy, że jego piosenka "Ciao, amore, ciao" nie przeszła do finału, popełnił samobójstwo). German wszędzie budziła zachwyt. Niewysocy włoscy konferansjerzy mieli z nią kłopot, bo przerastała ich o głowę. Jeden z nich zapytał ją nawet bezczelnie: "Ile metrów pani sobie mierzy?". Odpaliła mu natychmiast, po włosku: "To nie istotne; ważne, że jestem wyższa od pana". Publiczność zawyła z podziwu.Szczęście trwało kilka miesięcy. 28 sierpnia 1967 roku, wracając z koncertu, Anna German została ciężko ranna w wypadku samochodowym na autostradzie Słońca koło Bolonii. Przez siedem dni pozostawała w śpiączce. Obudziła się ale miała urazy kręgosłupa; nie było wiadomo, czy kiedykolwiek będzie jeszcze chodzić i śpiewać. Po dwóch latach trudnej, bolesnej rekonwalescencji, wróciła jednak na estradę. Stanęła przed mikrofonem prosta jak nigdy i zaśpiewała swój superprzebój, który napisała w czasie choroby "Człowieczy los". Wkrótce ukazała się też jej książka "Wróć do Sorento?...", w której opisała swoje przeżycia.

Potrzeba odwagi, by wykorzystać szansę na sukces

Iris Cooper ma ogromny talent i anielski głos. Od dwunastego roku życia występuje w barach w Teksasie, oszałamiając publiczność. Wyjątkowe umiejętności to dla dziewczyny jednocześnie dar, jak i brzemię - dorastała bez matki, a ojciec, bardziej niż wychowaniem córki, zainteresowany był trwonieniem zarobionych przez nią pieniędzy na hazard i alkohol.

Osiemnastoletnia Iris usamodzielnia się i podejmuje współpracę z profesjonalnym menadżerem, ale to inni muzycy, w tym członkowie jej zespołu, stają się dla niej prawdziwą rodziną. Dzięki nim dziewczyna nabiera odwagi, by zacząć podążać za swoimi marzeniami. W końcu nadchodzi szansa, by usłyszał ją cały świat.

"Wysokie tony" to podnosząca na duchu opowieść o narodzinach gwiazdy, drodze na szczyt i odwadze, by stanąć w obronie siebie i swoich marzeń bez względu na wszystko.

Po znakomicie przyjętym książkowym debiucie Urszula Dudziak powraca z nową książką. "Wyśpiewam wam więcej" to porcja świetnych anegdot i inspirujących historii z życia fenomenalnej artystki, charyzmatycznej osobowości, elektryzującej kobiety.
Kto przeczytał "Wyśpiewam wam wszystko" i polubił wspomnienia Urszuli Dudziak za układ jazzowego koncertu życzeń, na pewno będzie miał apetyt na więcej. Czeka go niespodzianka, bo "Wyśpiewam wam więcej" to opowieść snuta w innym stylu i tempie, opowieść jak koronka, jak mówi o niej sama artystka. Z jej słów wyłania się portret silnej kobiety, znającej smak sukcesu, ale i porażki, z wielu nici-wątków powstaje wzór skomplikowany jak samo życie. Składa się nań kolejna porcja muzycznych wspomnień i zabawnych anegdot, refleksja nad codziennością i potężna dawka optymizmu. To właśnie optymizm (poza tenisem i jazzem, rzecz jasna) promuje autorka od pierwszej do ostatniej strony. I nie ma nic przeciwko temu, by tym razem powiedzieć nieco mniej o muzyce, a znacznie więcej o sobie.

Artysta o wielu twarzach i wyjątkowym głosie. Sportowiec, zecer, muzyczny samouk doceniony przez publiczność i wybitnych muzyków. W 1980 roku rozpoczął karierę solową i w ciągu dekady, przekornie pogrywając z regułami show-biznesu, stworzył nową jakość w polskiej muzyce rozrywkowej. Dziś jego przeboje znów błyszczą i bawią kolejne pokolenie fanów. Był też artystą, który podejmował złe decyzje i odchodził ze świetnych zespołów. Balansował na granicy dobrego smaku i zdradzał ukochany jazz.
Jarek Szubrycht dotarł do wszelkich możliwych źródeł i porozmawiał z ponad sześćdziesięcioma osobami- od najbliższej rodziny Zauchy po bohaterów drugiego planu branży muzycznej. Uważnie słuchając i zaglądając za kulisy, stworzył nie tylko nowy, wielowymiarowy portret Andrzeja Zauchy, ale i panoramę życia artystycznego ostatniej dekady PRL-u.