Katalog zbiorów biblioteki

W roku 1914 świat już tyle razy znajdował się na krawędzi wojny, że wielu nowojorczyków lekceważy to zagrożenie. Eliza Ferriday jest podekscytowana wyprawą do Petersburga z Sofią Stresznawą, kuzynką Romanowów. Poznały się pewnego lata w Paryżu i zostały bliskimi przyjaciółkami. Teraz Eliza wyrusza w podróż życia z Sofią, by na własne oczy ujrzeć cuda Rosji: kościół pokryty od wewnątrz mozaiką zdobioną klejnotami, obrazy Rembrandta w Pałacu Zimowym, słynny balet.

Gdy wybucha wojna Eliza wraca do Ameryki, a Sofia z rodziną uciekają do ich wiejskiej posiadłości. Ponieważ brakuje im służby, zatrudniają córkę miejscowej wróżki, Warinkę, nieświadomie sprowadzając na dom wielkie niebezpieczeństwo.

Po drugiej stronie Atlantyku Eliza ze wszystkich sił stara się pomagać rodzinom białych Rosjan, którzy uciekli przed rewolucją. Ale kiedy listy Sofii nagle przestają przychodzić, obawia się najgorszego.

Od niespokojnych ulic St. Petersburga i wiejskich posiadłości arystokratów, poprzez zaułki Paryża, gdzie gnieżdżą się zubożali rosyjscy emigranci, do letnich rezydencji na Long Island, losy Elizy, Sofii i Warinki nieustannie splatają się ze sobą. W swojej najnowszej poruszającej książce, opowiedzianej z kobiecej perspektywy, Martha Hall Kelly wysławia nierozerwalne więzi kobiecej przyjaźni, zwłaszcza w najmroczniejszych okresach historii.

Przeszłość zostawia ślady w synapsach. Mózg tworzy specjalne mosty między tym, co minione, oraz tym, co dzieje się tu i teraz. Opowieści o wojnie obecne w pamięci "jakby pod wodą, rozmyte i nieostre" łączą się z monologami współczesności.

Główna bohaterka - Maria H. - to polska emigrantka, internowana w stanie wojennym, mieszka w Stanach Zjednoczonych, opiekuje się synem cierpiącym na autyzm. Wśród wielu przerażających historii codzienności próbuje usłyszeć swój silny głos. Powtarza sobie, że przecież "jesteśmy historią samych siebie, jesteśmy opowieścią o sobie". Czy jednak naprawdę wierzy w te słowa?

Opowieść Hanny Krall koresponduje z artystycznymi wizjami Amandy Hrabowski, córki bohaterki.To, co w nas wykorzenione, rozgałęzione i nagie jak bezsilne konary, widać w ich dialogu czarno na białym.